Ks. prof. Wojciech Koźlicki, miał w sobie coś z żołnierza zarówno z postawy, jak i ze sposobu bycia. Dość dobrze zbudowany o kształtnym rysach twarzy, o lekko zmysłowych ustach i oczach przenikliwie spoglądających spoza cwikierów, na pierwszy rzut oka robił wrażenie surowego sędziego lub prokuratora. W rzeczywistości był raczej łagodnego usposobienia i wcale nie stronił od żartów, uciech życiowych i figlów. Często rozmawiał z uczniami na różne tematy, przekomarzał się z nimi, udzielał rad i wskazówek, które stały na pograniczu i zmyślenia. Czasem go prowokowano do wypowiadania surowych nakazów i zakazów, zwłaszcza, gdy starsi uczniowie ostentacyjnie spacerowali pod jego oknami z uczennicami ze Słowackiego lub Nazaretu. Nie zawsze też należycie przygotowywali się do lekcji. Wtedy decydował się najpierw na napomnienia w stylu „ Oj, chłopcy, chłopcy przestalibyście wałęsać się z panienkami z Nazaretu, a wzięlibyście się do nauki i pracy!”. I skutek był natychmiastowy. W najbliższych dniach, można było zobaczyć wielu szkolnych amantów defilujących ulicą Waszyngtona z uczennicami Gimnazjum „ Nauki i Pracy”.
W czasie okupacji zmarł na skutek operacji wyrostka robaczkowego.