Profesor Stanisław Spytkowski – przybył do Częstochowy po śmierci prof. Bronisława Łaby. Uczył języka łacińskiego. Legitymował się pełnymi uniwersyteckimi studiami na Uniwersytecie Jagiellońskim. Łacinę miał „w palcu”, ale sposób nauczania w zasadzie różnił go od jego poprzednika. Wymagał dużo i gruntownie potrafił egzekwować to, co wyłożył, ale jego stosunek do uczniów był zupełnie inny. Głęboką wiedzę łączył z rzadką u filologów klasycznych właściwością, mianowicie z poczuciem humoru. Stąd każda jego lekcja to nie tylko wyuczanie się słówek, gramatyki i przekładania tekstów łacińskich na język polski i odwrotnie- tłumaczenie przygotowanych przez Wąsika tłumaczeń z polskiego na łacinę, ale w sposób anegdotyczny, a więc łatwy do wchłonięcia podawał zasób wiedzy o życiu i obyczajach, o stosunkach kulturalnych i społecznych ludzi antycznego świata. Młodzież lubiła te lekcje i tym samym przywiązywała się do swojego profesora. Bo prof. Spytkowski, mimo swej szorstkości w obcowaniu z ludźmi, był bardzo wrażliwy na wszelkie dolegliwości. Redaktor R. Piersiak opowiadał mi kiedyś, jak to w czasie działań wojennych w 1939 roku znalazł się w Lublinie bez środków do życia. Słaniając się od głodu i wycieńczenia usiadł przy jakimś domu i w pewnym momencie usłyszał swoje nazwisko. Jak się okazało, prof. Spytkowski poznał swego ucznia i zaopiekował się nim jak tylko mógł, chodź warunki nie były sprzyjające. To dużo o nim mówi. W czasie wojny, pełniąc swe obowiązki prof. Spytkowski zginął w bliżej nieznanych okolicznościach. Do pracy szkolnej już nie powrócił. Jakaż to wielka szkoda!