Po śmierci nieodżałowanego kolegi prof. Piotra Marszałka w roku 1965 przybyła na jego miejsce prof. Barbara Barańska, matematyk. Akomodacja jej w naszym gronie nastąpiła w sposób zadziwiająco szybki. Ujmująca powierzchowność, uśmiech nieustępujący z twarzy, jasne, pogodne, a rozumne oczy – oto przymioty, które wnet zyskały jej sympatię kolegów i przywiązanie uczniów.
Prof. Barańska nie potrafi robić „pogromów”, ale umie zainteresować uczniów, że nikt nie narzeka na „matę”. Naturalnie nie jest zbyt pobłażliwa, o nie! Ale ma to do siebie, że ocenia wedle zasług, pracy i umiejętności myślenia. Nic więc dziwnego, że jej młodzież i ona sama czują się zupełnie dobrze w tym trauguttowskim klimacie.