Urodził się 22 lutego 1891 roku w Przemyślu. Jego rodzicami byli Piotr i Katarzyna z domu Geisler. Początkowo ukończył szkołę ludową i wydziałową. Następnie podjął naukę w seminarium nauczycielskim we Lwowie. Tutaj 6 czerwca 1911 roku zdał egzamin dojrzałości. Aby podjąć naukę nauczyciela zdał egzamin nauczycielski szkół ludowych i pospolitych we Lwowie 20 lutego 1914 roku. W tym samym roku wskutek mobilizacji i wojny został skierowany do służby wojskowej, która odbywał przez rok. 2 marca 1920 roku przed Komisją Egzaminacyjną dla nauczycieli szkół wydziałowych we Lwowie zdał kolejny egzamin.
22 sierpnia 1920 ożenił się z Marią Wandycz z zawodu nauczycielką. . Z ich związku urodził się syn Zbigniew ( 31.03.1925 ).
Następnie 5 czerwca 1928 zdał uproszczony egzamin z historii w zakresie szkoły średniej przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Warszawie.
Swoją pracę zawodową rozpoczął 1 października 1911. wtedy do został zatrudniony w szkołach w powiecie lwowskim i samym Lwowie. Tutaj pracował w szkołach powszechnych. Od 1 listopada 1918 do 30 października 1922 był zatrudniony został w szkołach powszechnych i w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie.
Następnie przeniósł się wraz z rodziną do Częstochowy gdzie został zatrudniony w seminarium nauczycielskim męskim. Pracował w nim do 14 października 1932 . Następnie od 15 października 1932 został mianowany dyrektorem w Państwowym Gimnazjum im. J. Kochanowskiego w Radomiu. 1 grudnia 1936 roku wrócił do szkolnictwa częstochowskiego i został zatrudniony w Państwowym Gimnazjum im. R. Traugutta . W latach 1937 – 38 pełnił w tej szkole funkcję dyrektora szkoły.
W czasie wojny nauczał na tajnych kompletach. Po wojnie był zatrudniony w Liceum i Gimnazjum im. R. Traugutta w Częstochowie do roku 1948. Następnie przeszedł na emeryturę.
Pochowany jest na cmentarzu Kule


Prof. Dąbrowski Józef – historyk – przyszedł do gim. i lic. im. R. Traugutta tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej i pracował także po zakończeniu działań wojennych. Przez pewien czas piastował funkcję dyrektora szkoły.
W życiu młodzieży zapisał się jako surowy i wymagający nauczyciel, wobec którego nie można było improwizować. Trzeba było być zawsze przygotowanym i to gruntownie. Wszelkie usiłowanie młodzieży, aby go „zagadać” i sprowadzić naukę na boczne tory, jak to jest w zwyczaju uczniów, nigdy nie dawały pożądanych dla młodzieży rezultatów. Wytrawny „Apis”, jak go nazywano, zawsze był czujny i nieustępliwy. Często narzekano na tę jego właściwość charakteru, ale w rezultacie, zwłaszcza przy egzaminach dojrzałości stwierdzano, że to miało sens i było bardzo potrzebne. Dopiero po skończeniu nauki młodzież właściwie oceniła tego człowieka.

Józef Wójcicki - Zeszyty Naukowe str. 24